Hindi natin pinag-aalinlangan na ang kahirapan ay isa sa mga pinakamalalang problema ng ika-20 siglo sa buong mundo.
Ang isang malawak na populasyon, ang pagtaas ng gastos sa pangangailangan, ang mababang antas ng kalusugan, ang pagbaba ng antas ng edukasyon, ang mga sagabal sa pamamahagi ng pondo, ang mga solusyon sa produksiyon ay lahat ng kasangkot sa pagbuo at pagtalon ng problema ng kahirapan.
Ang kahirapan ay isang poot maging sa pangkalahatan at pag-unlad ng isang bansa.
Ito ay nagsisilarawan sa ang antas ng pagkakaiba sa pagitan ng gobyerno at sambayanan, at sa pagitan ng mga komunidad ng iba’t ibang kalagayan at kultura. Ito ay naging sanhi ng pagkasira sa mga komunidad, ang pagba-banta ng mga buhay, pagkasira ng kalusugan, malnutrisyon, at binabawasan ang kalidad ng pamumuhay para sa napakaraming mga tao.
Para maibsan ang kahirapan, ang gobyerno ay may pagmamay-ari sa pagbuo at implementasyon ng mga polisiya at mga programa upang matulungan ang mga apektadong tao.
Ang mga polisiya at programa ay may layunin na palakasin ang moralidad at disiplina ng mga mamamayan, maghanap ng mga paraan upang palakasin ang mga average naKEyP, tiyakin ang pag-access sa edukasyon, ang pag-promote ng mabuting pananalapi at pagbabayar sa mga serbisyo.
Marami pa ring mga bagay ang nais gawin ng pamahalaan upang mapabuti ang kalagayan ng mga nakakaranas ng kahirapan at upang sila ay makakakuha ng patas na pagkakataon sa produksiyon at pagkakaroon ng isang mahalagang bahagi sa pang-ekonomiyang pag-unlad ng bansa.